Het staat me nog levendig voor ogen …
Als kind was ik altijd aan ‘t tekenen, knutselen en maken! Ik herinner me die middag, dat de schoolbel ging en alle kinderen uit de klas naar huis gingen. Ik was nog intens bezig met mijn eigen ontwerp van kosteloos materiaal. Ik kon niet stoppen, werd er blij van en ging verder in m’n eentje in een lege klas.
Ondanks deze en andere ervaringen zag ik mezelf niet als creatief.

Ik deed me sterker voor, dan ik was … sterker nog, want wie was ik eigenlijk? Ik leefde met m’n buitenkant naar buiten. Maar wat leefde er binnenin mij?
Rond mijn 30e kreeg ik een ontmoeting met God, die mijn leven op z’n kop zette. In één genadeklap voelde ik wat echte liefde was. Daarna durfde ik beetje bij beetje te gaan voelen … en schilderen was een van mijn middelen omdat te uiten. Mijn angst en verdriet gaf ik expressie op doek. Mensen reageerden positief op mijn kunstwerken en daar knapte ik van op. Ik voelde me gezien en gehoord. Door de schilderijen waren mensen in mij geïnteresseerd! Ik verkocht zelfs schilderijen. Dat vervulde een gemiste behoefte, gezien worden.


Het ongedwongen spelen en creëren raakte steeds meer op de achtergrond. Ik perste me in ‘t keurslijf presteren en onderdrukte het ontdekken, omdat ‘t voelen van mijn emoties te eng was. Ik verdwaalde in mezelf door m’n gevoel onder controle te houden en te dempen. Waar was ik gebleven? Ik was ‘t, die iedere keer weer vocht om aan mijn ideaalbeeld te voldoen.
Ik was aan ‘t bedenken hoe mijn schilderijen moesten zijn, hoe mijn leven moest zijn, het werd een hoofd-zaak! En ik kon ‘t schilderen steeds minder voelen. Het moest alleen maar goed en beter. Bij elke opdracht werd ik steeds gekker van mezelf … van het voldoen aan m’n eigen hoge eisen; het realiseren van mijn droombeeld. En mezelf veroordelen als ‘t weer niet goed genoeg was. Intussen was ik wanhopig, verdrietig en genoot er niet meer van.

Ik was ‘t kleine meisje kwijt geraakt, dat zo van spelen en maken hield … op deze manier wilde ik niet meer schilderen! Ik stopte … en donderde van mijn sokkel af!

Wat moest ik nu? Schilderen was mijn overlevingsstrategie. Daar zou ik de wereld mee veroveren en met dat ideaalbeeld beschermde ik me tegen de pijn diep van binnen. Ik viel in een leegte, voelde de eenzaamheid, de verlatenheid, innerlijke conflicten en wanhoop. altijd maar gestreefd had om iemand te zijn … ik was vervreemd van mezelf.

Stukje bij beetje ging ik mezelf meer voelen door expressie te geven aan mijn gevoelens. Ik aanvaardde opnieuw hulp en durfde m’n verlangens stapsgewijs toe te staan. Mijn boosheid gooide ik op het doek eruit en mijn angst spatte met een verf-sidderbeweging.
Langzamerhand kreeg ik meer zin om te schilderen, maar dan voorlopig zonder ambities. Als een klein meisje in de speeltuin. Picasso schreef al: Het kostte me een paar jaar om te kunnen schilderen als een schilder, maar een leven lang om te kunnen schilderen als een kind.
Ik besefte me, dat ‘t spelen, het laten ontstaan, het meegaan met mijn eigen hartsbeweging altijd iets wordt dat van mij is. Door m’n eigen schilderij te voelen in al zijn kwetsbaarheid, maak ik bewust wat ik voel, ontvang de boodschappen uit ‘t schilderij, voel en zie ik mezelf. Shaw zei daarom ook: Om je gezicht te zien gebruik je een spiegel; om je ziel te zien een kunstwerk.


Het diepste woord schuilt in de stilte, zei Toon Hermans al. Ik werk graag in stilte dan voel en zie ik de woorden en de beelden opkomen als unieke zelfexpressie.
Ik heb heel lang mijn gevoel onderdrukt. Het kostte me enorm veel kracht. Alsof ik een bal onder water duwde, die steeds maar weer omhoog wilde komen. Het gevecht tegen het niet-willen-voelen was het pijnlijkst. Er was moed voor nodig om mijn innerlijke conflicten onder ogen te zien.

In elke tekening komt m’n binnenste naar buiten. Door de pijn of ‘t verdriet eruit te krassen of door juist heel zachtjes koesterend met een doek erover heen te wrijven. En weer en weer en weer … zo durfde ik steeds mijn ingewikkelde emoties, mijn weerstand en mijn conflict zichtbaar te maken op papier. Ik was als een gelaagd schilderij, met veel lagen bruin, zwart en groen. Door iedere laag te voelen en te zien, kwam ik steeds dichterbij uiteindelijk de originele schets, bij wie ik ben. Het durven voelen, heeft rijkdom en kleur aan mijn leven gegeven. Schilderen en tekenen is voor mij veel meer dan een mooi schilderij maken. Het is een ware ontmoeting met mijzelf.

 

Creatief coachen

Naast het tekenen en schilderen, heb ik me als mens en coach verder ontwikkeld. Ik heb verschillende vormen van therapie gedaan om diepe pijn in een veilige setting te verwerken
Ik heb Grafisch Ontwerpen gedaan om me te ontwikkelen in creatieve vaardigheden. Op het ‘t ogenblik studeer ik haptonomie om mijn ‘voelen’ nog meer handen en voeten te geven. Hoe emotioneel aanwezig te zijn en dat te ervaren is gekend voor de ziel. In deze lichaamsgerichte opleiding leer ik hoe belangrijk het is om naar het lichaam te luisteren. Onbewust hebben we pijnlijke herinneringen in ons lichaam opgeslagen. Door het lichaamsbewustzijn te voelen en te verhogen, leer je wat je lichaam te vertellen heeft. Daarbij te blijven, het in ‘t Licht te plaatsen en te voelen wat je behoeften zijn werkt helend en zo raak je meer vertrouwd met jezelf en veilig bij jezelf.

Missie
Het is mijn missie om mensen in een veilige sfeer verbinding te maken met hun binnenste. Om samen te ontdekken wat jou beweegt en hoe jouw emotionele landschap eruit ziet op dat moment. Jouw gevoel mag gevoeld worden en heeft bestaansrecht.